Ne denir ki…
Bir ay olmuş yüzyılın afetinin yaşandığı günden bugüne geçen zaman.
Aslında geçmeyen zaman, geçmeyen acı… Artçılar ruhumuzu alt üst etmeye devam ediyor.
İnsan neresinden toplayıp neresinden ele alacağını bilemiyor.
Bilirken bilmez oluyor, yazarken yazamaz oluyor tıkanıp kalıyor böyle…
Kime demeli, kime neyi nasıl söylemeli? Gerçekten bilemiyor insan.
Son yazdığım yazının devamına hazırlanırken, nasılda anlamsızlaşıverdi önceliklerimiz.
Hiç birimizin yarın neye uyanacağımızı bilmeden yaptığımız planlar hep çöp oldu gitti.
Zamanın, mekânın, bugünün, yarının, gecenin ve gündüzün hayatın ve ölümün sahibini bir afetle hatırlamak durumunda kalmak…
Acının üzerine söz söylenmiyor…
Acının üzerine yazı yazılmıyor…
Derin çaresizliğimizi sadece mülkün sahibine iltica ederek umudu yeniden yeşerteceğine şüphesiz iman ederiz.
Ey kâinatın sahibi, bizi umutsuz bırakma!
Yer de senin gökte senin. Her ikisi arasında olanlarda senin…
Gönlümüz daraldı, lal oldu dilimiz…
İnşirah ferahlığına muhtacız.
Zaman ilaç olsun, zaman ilaç olsun Allah’ım…
