İnsanlığa dair

Günler hızla birbirini kovalarken, nesiller, insanlar değişirken, teknoloji hızla şekil alırken, biz onunla şekillenirken. Huylarımız değişti, kişiliğimiz, yetişmişliğimiz değişti, başka nesiller daha duyarsız…
Neden böyleyiz neden bu hale geldik… Dünyadaki algılarımız değişti. Algı olarak dikkatimizi çekenler değişti. Nedenlerini sorgulamadan sadece ben diyen bireyler olduk ki bu durum yetişmişimizde de aynı kundaktaki bebekte de aynı.
Bencillik sadece ben algısı, yoldan geçenlere, insanlara duyarsızlığımız, sadece telefondan, teknolojiden demek daha doğru olur belki ama bunlardan var olan bir dünyalarımız var artık.
Yolda bir kaza olsa, bir hayvan yaralı olsa umurumuzda değil artık. Sadece o an olması gereken iyi dilekleri iletiyor, İnşallah iyi olur deyip o an onu unutuyoruz. Bu kadar bencilleşir haldeyiz. İnsanlar yok gibi hep bizmişiz gibi davranıyoruz. Kendi kaygılarımız kendi dünyamız, yorulmadan ben diyoruz.
Biz bu nesilde galiba ‘duyarsızlığa duyarlı’ olduk. Hep ben der, kimseyi görmez olduk… Duyarlılığımızı yitirmeyelim…
Hazır duyarlılıktan bahsederken, içinden geçtiğimiz pandemi sürecine de değinelim.
Pandemi henüz bitmemişken, salgınla mücadele devam ederken, vurdumduymazların duyarsızlığı nedeniyle yaşadıklarımızı görüyorsunuz.
Bu duyarsızlık ki sonu ölümle sonuçlanabiliyor.
Bu duyarsızlık ki sağlık çalışanlarımızın evlerine dönüşlerini geciktirebiliyor.
Bu duyarsızlık ki insanın insana faydalı olmasını engelliyor.
İnsanız, insan olduğumuzu unutmamalıyız.
İnsanı insan yapan bir husus da duyarlılıktır.
Duyarlılık, empatidir, dayanışmadır, toplumculuktur, ince fikirliliktir, iyiliktir, güzelliktir…
Çağa yenik düşmeyelim.
Bir biz yokuz yer yüzünde.
Duyarlılığımızı yitirmeyelim ki eksilmesin insanlığımızdan…