Sevgili Dostlar, insan ilk görev yaptığı yer ile dostlukları sahte olmayan arkadaşları unutmazlar. Bu yazım ilk görev yaptığım yer için değilse de dostluğu sahte olmayan arkadaşların bulunduğu bir zaman dilimi üzerine kaleme alınmıştır.
2004/2014 yılları arasında Çorum Bekir Aksoy İlköğretim Okulunda görev yapmıştım. O zaman ilk okul ile Ortaokul birlikte 8 yıldı. Öğretmenler odasında branş öğretmenlerinden fazla sınıf öğretmenleri bulunurdu. Dolaysıyla içli dışlı bir halde idik. Branş öğretmenlerinin üzerine sanki bir kabus çökmüş gibi hallerine karşın sınıf öğretmenleri daha içten, daha doğal davranmaktalardı. Bunu belki de küçük öğrencileri okutmalarına borçlular kim bilir…
Günlerden bir gün öğretmenler odasındaki arkadaşlarla sohbet öyle koyulaşmış ki, kim ne içtiğini, nasıl içtiğini düşünecek halde değil. Cemil Hoca her zaman ki gibi beyaz önlüğü ile masanın bir başında hem sohbete laf yetiştirmeye ve hem de sigarasından çekmek için nefes yetiştirmeye çalışırken nasıl oldu bilinmez sigaranın uç ateşi önlüğünün cebine düşer. Tabi bundan Cemil Hocanın hiç haberi yoktur. Ne zaman ki cep tutuşur ve ortalığı bir duman kaplar, o zaman Cemil Hoca işin farkına varır.
Tabi ateş söndürülür söndürülmesine de, o olay bir anı olarak kalmadan arkadaşlar benden bir şiir yazmamı isterler, o güne bir hatıramız olsun diye kaleme alınan şiiri bugün dostluklarından ve hoşgörülerinden şüphe etmediğim arkadaşlarımın o günlerini bugüne taşıyarak siz gönül dostlarımın da okumasını istedim. Buyurun, şiirle kalın:
CEMİL’İM
Duydum ki habersizmişsin
Bu kadar dalma Cemil’im
Sanki dünyadan bezmişsin
Koy verip salma Cemil’im.
İnsan bilmez mi kârını
Niye atman sigaranı
Duymadın mı zararını
Sararıp solma Cemil’im.
Kim der; sigara içte yan…
Nasıl dayanır buna can,
Kıl ektirsen de olmayan
Saçını yolma Cemil’im.
Arkadaşların görmüşler
Tez elden haber vermişler
Yangın ihbardan gelmişler
Yanıp köz olma Cemil’im.
Haydi, at şu sigarayı
Dumana verme parayı
Yengeyle açıp arayı
Birde ah alma Cemil’im.
