Unuttuk
Filiz TURHAN
Kırgınlık ve hüzün tahribatı ağır nasıl da zor duygular öyle değil mi?
Arz gücenip küsünce toprak yarılıyor, Fezâ gücenince sema yarılıyor. İnsan insana kırılınca ne oluyor? .... Neler olmuyor ki? Gönlümüz arza benzer, gözümüz semaya. Hadisi Kutsi de buyurur ya âlemleri Rabbi "Yarattığım alemlere sığmadım da mahsun kulumun gönlüne sığdım". Bu müjdeden ötürü Hakk dostları aman ha! kalp kırmayın hangi kalbe Hakk nazar etti bilemeyiz derler. Aman ha sakınalım! gönlün enkazından çıkamayız, gözden akan yaşda boğuluruz.
Çocukluğumda şiddetli yağmurlarda söylenen sözleri şimdi idrak ediyorum "Subhanallah, maşaallah mübarek nasıl da yağıyor gök delindi tevbestağfirullah" ne güzel bir hayret bir korku,ne güzel bir ikâz verene övgü, özür, şükür dolu bir hâl bir ibret... Sahi yeri gelmişken ne kadar az şükrediyoruz değil mi? Alabildiğimiz nefesi verebildiğimize dahi şükretmemiz gerekinden şükrü azalttık hatta unuttuk, bu sebeptendir belki Kur'anın farklı birçok ayetinde, şükrümüzü az yaptığımıza yada hiç yapmadığımıza dair uyarıların oluşu. Yer yada gök yarıldığında varsa üzerimizde bir libas(elbise) onunla yoksa doğduğumuz günki gibi kalsak anlarmıyız ne kadar çok nimet bahşedildiğini. Bu hususta Mü'minin olması gerekti hâl üzere tutmak istiyorum kalbimi, biraz ümit, biraz korku ikisinin arasında bir yerde durup biraz sitem ve dua ile olmak istiyorum.
Son zamanlarda ard arda gelen ikâzlar aldık milletçe, gripten ne olur ki dediğimiz hastalık adını duymadığımız bir silahla canlar aldı, sonra dağlar yarıldı, tabiri caizse yer yerinden oynadı, yollar ovalar sanki bir kilim gibi silkelendi, binalar döne döne yıkıldı tavaf edercesine, ne ağaçlar kaldı devrilmedik ne hayvanlar kaldı ezilmedik, sonra eskilerin deyimiyle gök delindi oluk oluk sular aktı herşeyi önüne katarak, biz galiba minicik hatta zerrecik bir kıyameti yaşadık, seyrettik. Biz ne kadar da gücendirmiş incitmişiz bu toprağı aman yarabbim, ay oldu halen sallanıyor, yağmur bulutları sanki şartlı yağıyor . Belliki biz çok şikayet edildik âlemlerin Mâlikine,ayıbımız çok suçumuz ağır, kırdığımız incittiğimiz bağrın yarasını sarmaz özrümüzü yapmazsak daha çok ikâzlar alacağız . Ayetler vücut buluyor dirilip gözümüze kulağımıza aklımıza gönlümüze sirayet ediyor da ibret almıyoruz. Tıpkı tarihte uyarılıp mühlet verilen kavimler gibiyiz, kimimiz kendimize gelme gayretindeyken kimimiz kör bakıyor, kimimiz kulak tıkıyoruz, kimimiz de anlamak istediğimizi anlıyoruz. Oysa Yunus A. S. kavmi gibi topluca iman ve yakarış ile topyekun bir aslına dönüş gerek bu millete. Çünkü İslâm'a en büyük hizmeti yapmış ecdadımız var, vallahi onların vebalini de ödeyemeyiz . Omzumuzdaki yük ağır değil biz cehaletimizle ağırlaştırdık halen de hafifletme çabasında değil atma çabasındayız. Kendimize gelmemiz lazım bize bahşedilenler ecdadımızın mirasıdır bu miras ki Hakkın bize lütfûdur.
Miraslarımıza bir bakalım mı göz ucuyla? Biz neleri imhâl neleri ihmâl etmişiz.
Veda hutbesinden başlayalım misal,
Ne diyordu âlemlere rahmet olan sevgili ; bütün insanlar Âdem oğullarıdır, her müslüman diğer müslümanın kardeşidir, bir kimseye kardeşinin malı gönül rızası ile verilmemiş ise helal olmaz, kendinize zulüm etmeyin. Hatırlayalım; 11 yıl önce Hatay Reyhanlı'dan başlayan mülteci akımı halkın bazı kesimlerinin tepkisine rağmen ülkemizin hemen her yerine yayıldı. Kimileri Ensar muhacir ilişkisi kapmasında görürken kimileri tehdit unsuru görerek tepki koydu, (bu arada kimileri de bunu fırsat bilip bölücülük yaptı) tepkiler yerli yada yersizdi bilemiyorum İbrahim A. S. sofrasına misafir ettiği mecusi ile olan menkıbesi aklıma geliyor hakikat şu ki Rezzak'ı Hüda mü'min, fasık, münafık, kafir diye ayırt etmeksizin her kuluna rızkını veriyorsa bizim haddimiz değildir mültecileri rızkımıza ortak görmek, biz onları ötekileştirdik, sadece mültecileri mi? Kimimiz komşumuzu, kimimiz akrabamızı, kimimiz zenginleri, kimimiz yoksulları ötekileştirdik, hatta daha ileri gidip eşlerimizi, evlatlarımızı, anne babalarımızı dahi ötekileştirdik ayrımcılık yaptık oysa 6 Şubat(2023) depremi sonrası ebatları, renkleri, imkanları aynı olan çadırlarda yan yana kaldık , çadır kentlerde kurulmuş mutfak konteynerlerde aynı yemeği yedik aynı kaderi aynı mezarı paylaştık ayrıldığımız insanlarla.Oysa Rabbiniz birdir, babanız birdir, hepiniz Ademin çocuklarısınız. Arabın Arap olmayana kırmızı tenlinin siyah tenliye üstünlüğü yoktur, üstünlük ancak takvada Allah'tan korkmaktadır diyordu âlemlere rahmet sevgili.Bizse Hakk korkusunu bir yana bıraktık dünyevi nimetleri kaybetme korkusuna büründük gaflette ve bize verilen uyarılarda halimiz nasıl da Hz. Musa'nın kavmine benziyor, bize o kadar nimet verilmişken elimizdekileri kaybetme korkusuyla cahiliye dönemini canlandırıyoruz, Resûlallah’ın veda hutbesinde ki nasihatı gayet net idi,"Vefatımdan sonra cahileye dönemine dönmeyin, birbirinin boynunu vuran kafirler haline gelmeyin. Size, sımsıkı sarıldığınız sürece asla Hakk yoldan uzaklaşmayacağınız apaçık dinî, ilmî, idari, siyasi kuralları içeren Allah'ın kitabı Kur'ân'ı ve Rasûlü'nün sünnetini bıraktım. Bunlarla amel ediniz, davranışlarınıza Kur'ân ve sünneti yansıtınız. " Biz Kur'ân 'ın gölgesinden uzaklaştık, sünneti terkettik, emanetlerimize sahip çıkamadık elimizden dilimizden korkulan olduk zulmümüz öyle devasa hâl aldı ki sonunda semayı da ağlattık.....
Şüphesiz bizler kendine zulmedenlerden olduk, her türlü noksanlıktan münezzeh olan Cenâb-ı Hakk akıbetimizi Hz. Yunus'un tövbe eden kavminin akıbeti gibi selâmete çıkartsın inşaallah.
